Filmin en göze çarpan sahnelerinden biri, Riley'nin buz hokeyi kampında kötü bir oyun oynadıktan sonra panik atak geçirmesiydi. Bu, bir Disney filmi için pek tipik bir durum değil aslında. Ama uzmanlara göre gerçek hayatta küçük çocuklar da dahil olmak üzere yaygın bir durum. Anksiyetesi kontrolden çıkarken ve donup ağlarken, Riley kendini sarmalın dışına çıkarıyor. Sahaya doğru süzülen bir güneş ışığı görüntüsü ve bir sopanın diske vuruşu dikkat çekiyor.
Psikolog Regine Galanti, "Panik atağı biliyoruz, genellikle zirveye ulaşır ve sonra geçer. Tekniklerden biri, etrafınızdaki şeylere dikkatli bir şekilde odaklanmaktır. İnsanların odaklanmalarına yardımcı olan görüntülerin, seslerin ve daha fazlasının algılanmasıdır. Riley'nin yaptığı da bu” diyerek karakterin gösterilme şeklini onaylıyor. Riley’nin buza geri döndüğünü ve hâlâ sevdiği şeyleri yapabildiğini gösterdiğini belirtiyor.
‘Ters Yüz’, eğitimcilerin ve çocuk gelişimcilerin sosyal-duygusal öğrenme olarak bilinen şeye daha fazla dikkat ettikleri, bağlantı ve iletişim becerilerine öncelik verdikleri ve çocukların hassasiyetlerini bastırmak yerine kabul ettikleri bir zamanda geldi.
İkinci filmin danışmanı ve ergen psikoloğu Lisa Damour, duyguları kabul etmenin sihirli bir şey gibi olduğunu söylüyor:
“Bir kişi ‘Üzgün hissediyorum’ derse birdenbire daha az üzgün hisseder."
Dolayısıyla ‘Ters Yüz’, ailelerin bu sohbetleri çocuklarıyla birlikte yapmalarına yardımcı oluyor. Kişiliğimizi tüm gölgeleri ve karanlık yönleriyle kucaklamamız gerektiği gibi güçlü de bir mesaj veriyor.
Çocukla iletişim kurarken Ters Yüz’ün renkli duygu karakterlerinden yararlanmanın ebeveyn olarak işimi ne kadar kolaylaştırdığını artık biliyorum. Mesela bir kaygı anında “Hadi, içindeki o turuncu kafanın seni harekete geçirmesine izin ver” diyebiliyorum. Ya da hüzünlü bir anda “Biraz mavi yaratığa zaman tanı, şu an üzgün hissetmen çok normal” cümlesiyle yaklaşabiliyorum.
